The one with the best for last (Deel 1)

Met onze Sri Lanka-kater zitten we in het vliegtuig. We wisselen weinig woorden en proberen te verwerken wat we de laatste tijd allemaal meegemaakt hebben. Wat is de tijd in Sri Lanka snel gegaan! Lang om er bij stil staan hebben we niet. Het schermpje voor mij herinnert mij eraan, dat we over een paar minuten zullen landen op de Malediven….!!!

De Malediven… een bestemming die ik 7 jaar geleden boven aan mijn bucketlist heb gezet, maar altijd zo ver weg en onbereikbaar leek. En dat leek het de afgelopen maanden eigenlijk, tot aan het laatste moment aan toe nog steeds. We landen en ik voel me euforisch, het begint door te dringen… Het eiland bestaat uit een grote landingsbaan en verder zijn we omringt door water. We zitten helaas niet bij een raampje maar als ik naar buiten probeer te kijken glinstert de blauwe zee ons in de verte al te gemoed. Kriebels…

Een paar jaar geleden toen we voor het eerst voet op Cuba zetten was een traditie begonnen. Als we in een nieuwe plek uit het vliegtuig stappen, springen we hand in hand tegelijk van de laatste tree van de vliegtuigtrap. Het voelt altijd magisch… die eerste stap in een nieuw land, nieuwe avondturen, nog niet weten wat je te gebeuren staat en nog geen zorgen over het naar huis gaan, want alles moet nog beginnen!

Deze keer uit het vliegtuig stappen was onwerkelijk. Met waterige ogen (emotioneel als ik zijn kan) sprongen we tegelijk van de laatste trede en stonden we zo ineens op de Malediven…. Slik…, slik… kuch-hoest… -huilbui ontweken-. Bij immigratie staan we even te wachten. Dan pas valt het op dat er om ons heen een heleboel rijke mensen staan. Oude mannen met jonge, schaars gekleden vrouwen. Lange haren, wimpers en nagels. Grote lippen, en opgepompte borsten. Hun make-up begint langzaam van hun gezicht te smelten. Gek om dat zo in het echt te beschouwen. We vallen een beetje uit de toon. Behalve dat gebruinde dan… we zijn op dat moment al behoorlijk gebruind :).

Na een stempel in ons paspoort rijker te zijn, halen we onze tassen op en blijkt de shampoo te zijn gesprongen in Jaim zijn tas. Maar wat geeft het… We checken onze tassen vervolgens weer in voor onze volgende vlucht… Die zal over niet te lang vertrekken naar het eiland Velidhoo. We rijden in een busje naar de plek waar de watervliegtuigen landen en vertrekken. Nog genoeg tijd voor een kopje koffie. Ik bestel een cappuccino en geniet met uitzicht op de vliegtuigjes en het ochtendzonnetje op mijn bol van het eerste, overheerlijke slokje. Wat een genot!! Wat heb ik dat gemist de afgelopen tijd.. de koffie in Thailand en Sri Lanka was namelijk niet om over naar huis te schrijven. Nog met mijn ogen dicht hoor ik dat onze vlucht omgeroepen wordt. Veel vroeger dan ons verteld was. Ik neem na nog een slok afscheid van het perfecte en duurste kopje koffie (8 dollar) en  we lopen naar het platform. Eerst een paar keer verkeerd natuurlijk. We moeten plaats nemen in een soort cabine waar de  veiligheidsinstructies vertoond worden. Niet veel later horen we dat ons vliegtuig gerepareerd moet worden en we iets langer zullen moeten wachten op een nieuw vliegtuig. Onze bagage zal later komen met een ander vliegtuig. De mensen om ons heen hebben veel weerwoord, worden chagrijnig en klagen op een agressieve manier tegen het personeel. Mij kan het niet zoveel boeien, ik ben in paradijs. Niemand kan mij iets maken of mijn permanente glimlach, waardoor mijn tandvlees bloot ligt (en Jaim mij altijd gummie noemt) doen verdwijnen. Binnen een half uur stappen we in ons watervliegtuigje en wat is ‘ie klein! we kunnen voorin zitten en kijken zo de minicockpit in. Daar zit een piloot die met zijn blote voeten het vliegtuig bestuurd. De motoren beginnen te draaien en maken een onwijs lawaai. We maken vaart en voor we het weten zitten we in de lucht. wat ontzettend gaaf om in een watervliegtuig te vliegen…!!!

Een ander resort vanuit het watervliegtuig

Na 25 minuten vliegen dalen we en worden we op het eiland afgezet. Alleen wij en nog een gezin stappen uit, de rest vliegt verder naar een ander resort. De eigenaar van ons resort staat ons (wederom ook op blote voeten) op te wachten. De eigenaar brengt ons naar de lobby waar we een verfrissend nat doekje en een cocktail krijgen. Het eiland is 350 meter lang en 250 meter breed (maar groot genoeg voor ons om te verdwalen, blijkt later). De enige bewoners zijn de gasten, het personeel en een aantal papegaaien. Het is er supermooi groen met  prachtige tropische bloemen en struiken. We krijgen een kamerjongen aangewezen die tijdens ons verblijf onze kamer zal verzorgen, hetzelfde zal gelden voor onze ober in het het restaurant. Als we de kamer binnenlopen kunnen we het niet geloven. Na al die weken backpacken, kleine kamers, harde bedden… dit!? Als de kamer jongen weg is, gebruiken we het megagrote bed als springkussen en rennen daarna naar buiten, naar de zee. Wat voelt het zand zacht aan aan mijn voeten… en wat is het water blauw!!! Helaas kunnen we nog geen duik nemen omdat onze bagage pas over een uur komt.. Maar dat geeft niet. We bestellen nog een cocktail en kunnen daarna aanschuiven voor de lunch. Een super divers buffet met  alles wat je maar kan wensen, ook wordt er op verzoek voor je gekookt waar je bijstaat. We weten van gekkigheid niet wat we eten moeten. Ons menu was de afgelopen weken heerlijk hoor, maar soms wel erg eenzijdig. Ook konden we vaak zelf niet kiezen wat we aten maar kregen we wat voorgeschoteld. Om nu weer zelf te kunnen kiezen uit zoveel heerlijk vers eten voeld zo luxe! Na de lunch is onze bagage gearriveerd en trekken we onze zwemkleding aan. We hebben een eigen privéstrandje met bedjes. We duiken in het water en vissen verzamelen zich om ons heen. Ik dompel mezelf weer helemaal onder in het kraakheldere water. Waar heb ik het aan verdient dit te mogen meemaken?

Wordt vervolgt….