Ik word wakker na een heerlijke en diepe slaap. Voordat ik mijn ogen open doe ben ik er even niet zeker van, waar ik ben. Een desoriënterend gevoel voor een paar seconden. Ik doe mijn ogen open en zie weer waar ik ontwaakt ben. Jaim ziet dat ik wakker ben en kruipt nog even tegen me aan. Samen genieten we van het geluid van de vogeltjes die bij ons raam aan het zingen zijn. Ik trek mijn bikini aan en loop het huisje uit rechtstreeks de zee in, om daar pootje badend de oceaan tegemoet te kijken. Ik droom weer wat weg en terwijl ik het bijna niet doorheb zwemt er een babyhaai langs. Ik gil iets onverstaanbaars maar jaim begrijpt het en komt hysterisch met de camera aangerend…
Na een heerlijk ontbijtje met vers fruit, koffie en pannenkoekjes lopen we op onze blote voeten weer terug naar ons privéstrandje. We hebben sinds gisteren helemaal geen schoenen meer aangehad, en ook de rest van de week lopen we op blote voeten. Best gek, een week geen sokken en schoenen aan. We genieten van elk moment. De intense zon, het kabbelende water, een dutje in de schaduw maar vooral van de prachtige, onwerkelijke omgeving… Je kunt je er vast wel iets bij voorstellen.
De volgende dag gaan we snorkelen. De halve dag liggen we met onze kont omhoog in het water al het moois te bewonderen. Het huisrif is prachtig, zoveel vissen en koralen in alle kleuren en maten. Het is een magische wereld onder water. Er gebeurt van alles. De grote scholen weten precies waar ze met z’n alle naar toe gaan en zwemmen ongehinderd langs ons en onder ons door. Ik schouw toe hoe een grote vis zijn tanden laat reinigen door kleinere visjes, die steeds in en uit zijn mond zwemmen. En we, of eigenlijk Jaim wordt achtervolgt door één en dezelfde vis met een merkwaardige neus, die steeds pal voor Jaim’s bril zwemt, waardoor ik natuurlijk helemaal in een deuk lig. Snorkelen en schateren gaat niet goed samen.
Op onze derde dag op de Malediven gaan we duiken, we krijgen eerst een opfriscursus. In de middag gaan we mee op de boot naar een mooie plek om te duiken. We varen naar wat schijnt, één van de mooiste duikplekjes op de Malediven te zijn. En eenmaal onder water geloof ik het. Het zicht is 60+ meter. Als we dalen komen we gelijk in een compleet andere wereld. Zo kalm, ik hoor alleen nog maar mijn eigen ademhaling en na een paar minuten raak ik zowat in trans, alles gaat vanzelf en ik heb alleen nog maar oog voor al het moois om mij heen. We spotten wat slapende haaien, en heel in de verte een megaschildpad! Voor ik het weet is het al weer tijd om omhoog te gaan. Deze week zullen we gelukkig nog 2 duiken maken!
Na weer een heerlijke nachtrust ontwaak ik.. lichtelijk in paniek, want Jaim is weg. Na een kwartiertje gaat de deur zachtjes open en vertelt Jaim dat hij vroeg wakker was en de zonsopgang gekeken heeft. Na een uitgebreid ontbijt gaan we met een speedboot en ons snorkelgerei op zoek naar manta’s vandaag! Spannend en weer iets van de bucketlist! Als het lukt tenminste, we krijgen geen garantie dat we ze te zien krijgen. We varen een tijdje in de ronde en worden een stukje vergezeld door dolfijnen! Niet veel later worden we gewaarschuwd ons klaar te maken het water in te gaan. Als onze kapitein iets ziet is het noodzaak dat we meteen het water in kunnen. Manta’s kunnen snel zijn. Hij geeft het seintje, en we springen het water in. De manta zwemt snel maar ik kon hem nog net zien weg zwemmen. Gaaf! Jaim had hem gemist. Het volgende uur varen we in rondjes maar tevergeefs. Helaas geen manta’s. We geven eigenlijk de hoop op en gooien het erop dat we wel een super lekker boottochtje gehad hebben en dolfijnen gezien hebben, wat ook super gaaf was. Net als we terug willen varen legt onze ”kapitein” de speedboot weer stil. Hij kijkt om zich heen en zegt dan, ”get ready, there are 5!”. We springen het water weer in en inderdaad, door mijn duikbril zie ik een heleboel manta’s! Ze zwemmen rondjes achter elkaar aan! Ik begin te tellen en tel er 8! Jackpot!!! Wat een beesten, zo gaaf en dan de mazzel te hebben er zoveel te zien! Ze zwemmen heel relaxed en lijken niet ergens naar onderweg te zijn. Ze zwemmen speels achter elkaar aan. Dit geeft ons de kans om een uur te snorkelen met de beestjes die zich totaal niet aan ons lijken te storen.
Weer een nieuwe dag in het paradijs is aangebroken. We genieten met volle teugen. We leven in een bubbel, in een droom die maar blijft duren. We hebben contact met het thuisfront maar ze zullen nooit ervaren hoe ik het hier ervaar, alleen maar een glimpje ervan. Wat zou ik graag willen dat ze kunnen ervaren wat ik ervaar, zich zo konden voelen als me voel en zien wat ik zie, nu, op dit moment… Ik probeer het naar huis gaan te visualiseren. Dat moment dat we weer terug komen, door de schuifdeuren met onze backpacks naar buiten lopen en ik de gezichten kan zoenen van de mensen die ik zo gemist heb…. Ja, dat verlangen wordt wel steeds groter. Maar ergens vind ik het ook een beetje eng, dat we terug zijn en ik Jaimy straks weer zal moeten delen… Hoe zal het tussen ons gaan als we weer terug komen. Ik ben stiekem een beetje bang dat het gewoon niet beter kan worden dan dit, hoe kom je hier van terug? In drie maanden hebben we heel veel mensen ontmoet maar zijn we toch wel het meest op elkaar aangewezen geweest. Elke avond samen in slaap gevallen, en elke ochtend samen wakker worden op weer een nieuwe en spannende plek. Uren naast elkaar in de bus, trein, boot, tuc-tuc of het vliegtuig. We hebben werkelijk alles samen gedaan en dat ging boven verwachting goed. Nooit gedacht dat onze band nóg sterker kon worden of dat we elkaar nóg beter konden leren kennen, na al die vakantie’s, al die tijd samenwonen en na dat we elkaar voor het eerst 7 jaar geleden zagen, toen ik nog maar 17 en Jaimy 18 was… Ongelofelijk hoeveel je van iemand houden kan en hoe diep dat gevoel zit. Ik bedenk me dat ik dat vaak voor lief genomen heb. Als iets dat nou eenmaal zo is, maar ik neem me voor dat nooit meer te doen! Wat bof ik met mijn lieve vriendje, die zoveel voor mij over heeft dat hij de wereld afreist en met me mee gegaan is om bij me te zijn. ”Ik laat je toch niet alleen..!”Had hij gezegd toen ik de knoop had doorgehakt om te gaan reizen. En daarmee was de kogel door de kerk om samen te gaan…! En daar zitten we dan, 1000 ervaringen en een flink aantal stempels in ons paspoort rijker, de laatste reisdagen op een onwerkelijk mooi eiland te spenderen. Wat wilde ik het gevoel graag delen. Iedereen behoort dit soort geluk te mogen ervaren.
Na een dagje snorkelen spoelen we in onze bungalow even het zout uit onze haren, Jaim zegt dat ik op moet schieten, anders missen we de zonsondergang. We lopen naar de andere kant van het eiland, we strijken neer op een stukje strand met wat privacy en wachten tot de zon onder gaat en schieten wat foto’s. De bezoekers en het personeel van het eiland verzamelen zich langzaam hier en daar om ons heen om ook de zonsondergang te bekijken. Terwijl de zon onder gaat haalt Jaim met trillende handen ineens een brief uit zijn zak en vraagt of ik het voor wil lezen. Verbaast en om het moment even stop te zetten reageer ik onhandig met; ”voorlezen? hoezo? voorlezen? wat?!?” Ik begin de ontroerende brief voor te lezen, waarin de hoogte maar ook dieptepunten van onze relatie omschreven staan. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, het huis kopen, het verlies van Oma en onze vriendin Bernadette. De personen die we geworden zijn gaande weg, de reis en nog meer van dit soort raakvlakken. De brief eindigt met hoe dankbaar Jaim met mij is en daarom….. Er staat verder niks meer geschreven en ik kijk Jaim wantrouwend aan…
Jaim neemt het woord van me over, gaat op één knie en vraagt; ”Wil je met me trouwen?”.
Ik geloof dat mijn hart er voor even mee stopte…
”Ik… Ja.. JA! Ik….” Ik begin te huilen. Wat een cliché. Het kan met niet schelen. ”JA?!”
”Gaan we trouwen?!” Jaim bevestigt en knikt ja! We vliegen elkaar in de armen.
Ik kan het niet geloven… Weer zo een moment waar ik stiekem wel eens over nadacht maar me nooit had kunnen voorstellen.
WE GAAN TROUWEN!
VERLOOFD!
Dag Malediven, dag reizen, dag Azië, het was een genot van het begin tot aan het aller-eind. Het is goed geweest, we gaan naar huis…. 🙂
Het afsluiten van de blog, is al bijna zo moeilijk als het afsluiten van de reis is geweest.. vandaar misschien ook dat ik deze; ”the one with the best for last” zolang heb uitgesteld…. Nu is het dan toch echt afgelopen… Bedankt voor iedereen die meegelezen heeft en voor de lieve reacties die we kregen, zo voelde het soms toch of jullie niet zo ver weg waren. Er rest mij nog maar 1 ding…. afsluiten op de enige manier die ik op dit moment weet hoe…(zoals ik dat een jaar geleden ook deed met één van mijn eerste blogs…)
Dag vriendjes, en vriendinnetjes… dit was het dan alweer… dag vriendjes, en vriendinnetjes, tot de vol-gen-de keer maar weer…?!
Niesjetheexplorer 